Czwartek 24.09.2020 Mk 9,30-37 -------------------- "Po wyjściu stamtÄ d podróşowali przez Galileę, On jednak nie chciał, Ĺźeby kto wiedział o tym. Pouczał bowiem swoich uczniĂłw i mĂłwił im: Syn Człowieczy będzie wydany w ręce ludzi. Ci Go zabijÄ , lecz zabity po trzech dniach zmartwychwstanie. Oni jednak nie rozumieli tych słów, a bali się Go pytać. Tak przyszli do Kafarnaum. Gdy był w domu, zapytał ich: O czym to rozprawialiście w drodze? Lecz oni milczeli, w drodze bowiem posprzeczali się między sobÄ o to, kto z nich jest największy. On usiadł, przywołał Dwunastu i rzekł do nich: Jeśli kto chce być pierwszym, niech będzie ostatnim ze wszystkich i sługÄ wszystkich!. Potem wziÄ Ĺ‚ dziecko, postawił je przed nimi i objÄ wszy je ramionami, rzekł do nich: Kto przyjmuje jedno z tych dzieci w imię moje, Mnie przyjmuje; a kto Mnie przyjmuje, nie przyjmuje Mnie, lecz Tego, ktĂłry Mnie posłał." Ewangelia często mĂłwi nam o umniejszaniu się, stawaniu się dzieckiem, o słuĹźeniu, ziarnie, ktĂłre ma obumrzeć, by wydać Ĺźycie. Pokora zaczyna się nie od człowieka, ale od Pana Boga. Ktoś powiedział, Ĺźe miłość jest bezinteresownym oddaniem się komuś drugiemu. Ale miłość jest tez pokorÄ . Uczy wysłuchiwania, nie gniewa się, przebacza, nie zniechęca się pomimo upokorzeń. Nawet zadany bĂłl, choć jest bĂłlem, to leczy i pomaga. Często uciekamy od pokory jak od czegoś wstydliwego, umniejszajÄ cego, a przecieĹź to miłość jest pokorÄ . Człowiek, ktĂłry kocha, myśli o drugim, nie o sobie. Potrafi umniejszyć się, cierpieć za kogoś, czuwać przy nim godzinami, nie zwaĹźajÄ c na siebie. Pokora nie jest słabościÄ , ale potęga człowieka, dlatego Ĺźe miłość jest siĹ‚Ä . WśrĂłd wszystkich religii tylko w chrześcijaństwie dziecko odgrywa tak wielkÄ rolę. Ani Budda, ani Mahomet, ani Konfucjusz nie zainteresowali się dzieckiem. Tylko Jezus. Postawił pośrodku uczonych tego, ktĂłry w Ăłwczesnym świecie nie miał Ĺźadnych praw, i powiedział, Ĺźeby się od niego uczyli prostoty, szczerości, a przede wszystkim ufności. Geniuszem dziecka jest to, Ĺźe bezbronne i bezradne ufa swojemu ojcu. KaĹźdy z nas - jako dziecko BoĹźe - ma ufać Bogu Ojcu. Czy jednak ufamy? ks. Piotr BrzÄ kalik