Sobota 28.01.2023 Mk 4,35-41 "Gdy zapadł wieczĂłr owego dnia, rzekł do nich: «Przeprawmy się na drugÄ stronę». Zostawili więc tłum, a Jego zabrali, tak jak był w łodzi. TakĹźe inne łodzie płynęły z Nim. Naraz zerwał się gwałtowny wicher. Fale biły w łódĹş, tak Ĺźe łódĹş juĹź się napełniała. On zaś spał w tyle łodzi na wezgłowiu. Zbudzili Go i powiedzieli do Niego: «Nauczycielu, nic Cię to nie obchodzi, Ĺźe giniemy?» On wstał, rozkazał wichrowi i rzekł do jeziora: «Milcz, ucisz się!». Wicher się uspokoił i nastała głęboka cisza. Wtedy rzekł do nich: «Czemu tak bojaĹşliwi jesteście? JakĹźe wam brak wiary?» Oni zlękli się bardzo i mĂłwili jeden do drugiego: «Kim właściwie On jest, Ĺźe nawet wicher i jezioro sÄ Mu posłuszne?»" Jak trwoga to do Boga?! Czy moĹźe: „nie uwierzę, jeśli nie dotknę”?! Uczniowie wystraszyli się, panikowali – to przecieĹź „normalny” odruch, gdy człowiek znajduje się w sytuacji zagroĹźenia Ĺźycia. Lecz, czy potrzebowali dowodĂłw, aby uwierzyć?! Chyba tak, skoro pod krzyĹźem został tylko jeden – Jan. CiÄ gle chcieli od Jezusa „dowodĂłw” na to, Ĺźe jest Mesjaszem, Synem Boga. Tomasz uwierzył dopiero, gdy dotknÄ Ĺ‚ Jego ran. A przecieĹź Chrystus wielokrotnie wzywał uczniĂłw, by Mu zaufali. Nas teĹź wzywa wielokrotnie, codziennie. Robi to cicho i spokojnie, bo tylko wtedy, gdy „wicher się uspokoi i nastaje głęboka cisza” Chrystus mĂłwi do człowieka: „Zaufaj”... „Błogosławieni, ktĂłrzy nie widzieli, a uwierzyli!!”.