Historia parafii

Wieś Łąka założona została na przełomie XIII i XIV wieku. Był to bowiem okres wytężonej akcji zakładania wsi na prawie niemieckim. Przy zakładaniu wsi na prawie kolonialnym przewidziany był teren pod budowę kościoła oraz pola uprawne, pozwalające na samowystarczalność gospodarczą proboszcza. Taki układ posiadała również Łąka z charakterystycznym długim łanem roli, zwanej do dziś „farskim polem”, który mieścił się pośród łanów innych gospodarstw kmiecych.

Ze względu na brak zachowanych dokumentów archiwalnych z tego okresu, jako pewnik historyczny o wsi i kościele w Łące przyjmuje się datę założenia kościoła w 1327 roku, co zostało wzmiankowane w spisach świętopietrza z tego roku. Pierwsza wzmianka o kościele w Pszczynie z 1326 roku zalicza do parafii pszczyńskiej poza samym miastem następujące osady: Starą Wieś, Czarków, Radostowice, Porębę, Goczałkowice, Jankowice, Międzyrzecze, Piasek i Kobiór. W tym też roku spotykamy szereg wsi osadzonych na prawie niemieckim w południowym pasie ziemi pszczyńskiej z własnymi kościołami. Kościoły takie znajdują się w Miedźnej, Grzawie, Łące, Brzeźcach i Wiśle Małej[i]. Przy zakładaniu wsi na prawie kolonialnym przewidziany był teren pod budowę kościoła oraz pola uprawne, pozwalające na samowystarczalność gospodarczą proboszcza. Taki układ posiadała również Łąka z charakterystycznym długim łanem roli, zwanej do dziś „farskim polem”, który mieścił się pośród łanów innych gospodarstw kmiecych.

Pierwsza wzmianka z 1327 roku w spisach świętopietrza[ o Łąkowcu (Łące), która umieszczona została między parafiami w Studzionce i w Suszcu, ma następującą treść:

...I tem Wernerus, plebanus ecclesiae de Luchovicz, que hoc anno fundata est, de I marc. et. VI scot., nichil...( Monumenta Poloniae Vaticana tom I, Acta Camerae Apostolicae vol. I 1207 – 1344, edidit J. Ptaśnik, Crecoviae 1913, s.223.)

Jeżeli wzmianka ta rzeczywiście odnosi się do Łąki k/Pszczyny, oznacza to, że w roku 1327 wraz z nowo założoną wsią powstał kościół oraz parafia katolicka w Łące, a jej pierwszym proboszczem był tu ks. Werner, będący z pochodzenia Niemcem. Zarządzał on również niemiecką gminą parafian. Dochody pierwszego duszpasterza wynosiły 1 markę i 6 skojców ( były one nieduże, a więc parafia nie była zbyt wielka).

W Archiwum Państwowym w Pszczynie zachowany jest dokument o darowaniu dochodów z Łąki na rzecz kościoła w Pszczynie sporządzony 2 marca 1449 roku przez księżnę Helenę.

W akcie wizytacji kościołów dekanatu pszczyńskiego, przeprowadzonego w    1598 r., zanotowano, że kościół w Łące był pod wezwaniem św. Jadwigi. Na wskutek nacisków Karola Promnitza – pana na Pszczynie po roku 1568 nastąpiła luteranizacja parafii w Łące, która trwała aż do roku 1653.

W dniu 22.04.1658 roku pożar trawi budynek kościelny. W przeciągu 2 lat zostaje zbudowany nowy kościół. Jednak dopiero w 1664 r. przybywa do łąckiej parafii pierwszy stały proboszcz po rekatolicyzacji, ks. Albert Chłądowicz.

Odbudowany kościół w stanie surowym gotowy był już w roku 1660 i otrzymał wezwanie św. Mikołaja. Był to kościół orientowany z prostokątną nawą i przylegającym do niej od wschodu trójbocznym prezbiterium o konstrukcji wieńcowej. W tylnej części nawy kościelnej znajdował się chór muzyczny. Siodłowy dach kościoła pokryty był gontami (klinowymi deseczkami). Na dachu nawy kościelnej znajdowała się mała sześciokątna wieżyczka z sygnaturką. Wieżyczka ta przykryta była barokowym hełmem z latarnią. Wokół kościoła znajdował się kryty ganek tzw. soboty. Prace wykończeniowe i wyposażenie kościoła trwało do maja 1658 r., kiedy to za ks. Alojzego Stachurskiego kościół został poświęcony przez sufragana krakowskiego. Dowodzi tego skrzynka z relikwiami (portatyl), znajdująca się w wydrążonym otworze, na środku kamiennej płyty ołtarzowej (mensy),  pochodząca z 1692 r.

Za ks. Antoniego Philippiego, w latach 1864 – 1865przy kościele wykonano kolejne prace budowlane. Data zakończenia prac wyryta została na futrynie drzwi głównego wejścia. Cały kościół został wtedy podniesiony i podmurowany. Po przebudowie kościół został ponownie poświęcony w 1878 roku.      

Z powodu wysokiej podmurówki podcienia wokół kościoła zostały rozebrane. Aby wzmocnić podniesioną konstrukcję ścian, wykonano na starej części nawy kościelnej drewniane przypory osadzone na podmurówce. Od zachodu do nawy kościelnej dostawiona została nowa część o długości około 9,40 m. Po dobudowie długość nawy kościelnej wynosi 18,83 m. Do drzwi wejściowych dostawiono małe przybudówki, do których prowadzą schody o kilkunastu stopniach.

Od strony północnej do prezbiterium dostawiona została murowana kaplica. We wnętrzu kościoła wykonana została faseta i łuk oddzielający prezbiterium od nawy kościelnej. Następnie cały kościół obito trzciną i otynkowano. Na dolnej części łuku i poniżej fasety wykonany został ozdobny gzyms. Ściany zewnętrzne pokryte zostały pionowo deskami.